Στις 20 Μαΐου ψηφίστηκε στην Βουλή ο νέος νόμος για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια που έρχεται να ορίσει εκ νέου τους όρους που θα ζήσουν παιδιά χωρισμένων γονιών. Ένας νόμος που δίχασε και έβαλε στη δημόσια συζήτηση διάφορα θέματα και ζητήματα που αποτελούν τον πυρήνα του υπάρχοντος κόσμου. Με την επίφαση περί ισότητας των δύο φύλων, η κυριαρχία επιτίθεται για άλλη μια φορά στις θηλυκότητες και στα ανήλικα άτομα.
Βασικές διατάξεις αυτού του νόμου ενισχύουν την πατριαρχική βία και εξουσία με έντονο τρόπο. Αρχικά ένας κακοποιητής που δεν έχει καταδικαστεί οριστικά (κάτι που χρειάζεται πολλά χρόνια και πιθανά να μην συμβεί και ποτέ), θα επιβάλλει την παρουσία του όχι μόνο συχνότερα, αλλά θα λαμβάνει μέρος σε όλες τις αποφάσεις για την ζωή των ανήλικων παιδιών. Ακόμα όμως και η ίδια η προσφυγή στην δικαιοσύνη συνεπάγεται με στιγματισμό του ατόμου που θέλει να καταγγείλει, ελάχιστες πιθανότητες να γίνει πιστευτό και μεγάλα οικονομικά βάρη. Υποχρεωτική συνεπιμέλεια σημαίνει ότι επί της ουσίας, όλα αυτά τα χρόνια η παρουσία του καταγγελλόμενου είναι βάση νόμου υποχρεωτική.
Μια ακόμα αλλαγή είναι αυτή πάνω στην διατροφή. Η πατριαρχική δόμηση της κοινωνίας έχει οδηγήσει πολλές γυναίκες σήμερα να είναι οικονομικά εξαρτημένες από τους συζύγους τους, είτε μένοντας μακροχρόνια εκτός εργασίας, είτε δουλεύοντας συμπληρωματικά. Ο νέος νόμος αφήνει θολά σημεία ως προς την διατροφή που θα μπορέσει να διεκδικήσει μια γυναίκα μετά το διαζύγιο. Στο βάρος που φέρει η απόφαση διαζυγίου ψυχολογικά ( επικρίσεις του οικογενειακού και μη περίγυρου) έρχεται να προστεθεί η οικονομική ανασφάλεια (σε συνέχεια της ήδη υπάρχουσας συνθήκης). Έτσι, η απομάκρυνση από ένα περιβάλλον που δεν είναι επιθυμητό γίνεται δύσκολη υπόθεση.
Άλλο σημείο είναι αυτό της από κοινού απόφασης των διαζευγμένων γονέων για τον τόπο διαμονής των παιδιών. Η υποχρέωση για την από κοινού λήψη αποφάσεων στην περίπτωση επιθυμίας αλλαγής πόλης ενός γονέα και ειδικά των γυναικών, θα επαφίεται στην κρίση του χωρισμένου συζύγου.
Επίσης, η ηλικιακή ανισότητα που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής παράδοσης και οικογένειας, αναπαράγεται πλήρως από το νέο νόμο, ο οποίος ορίζει ότι η άποψη του παιδιού στα δικαστήρια δεν θα προσμετράτε. Ένα παιδί που καταγγέλλει για κακοποίηση τον γονιό του, θα θεωρείτε αναξιόπιστη μαρτυρία!
Όλα τα παραπάνω δεν οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αυτός ο νόμος είναι μια παρέκκλιση. Η δικαιοσύνη του κράτους αποτελεί ένα καθαρά ταξικό, έμφυλο, εξουσιαστικό προνόμιο. Αρκεί να αναλογιστούμε πόσοι βιαστές έχουν αθωωθεί, τις εκδιδόμενες γυναίκες που διαπομπεύτηκαν επί υπουργείας Λοβέρδου και από τις οποίες οι περισσότερες πλέον δεν είναι εν ζωή. Πόσοι κακοποιητές σύζυγοι βασανίζουν τις γυναίκες, τις κακοποιούν, τις ξυλοφορτώνουν και γλιτώνουν με μια επίπληξη. Πόσες γυναικοκτονίες συμβαίνουν από συντρόφους, συζύγους κτλ. Η αστική δικαιοσύνη είναι αυτή που φυλακίζει φτωχοδιάβολους που προσπαθούν να επιβιώσουν, γυναίκες που απάντησαν στον κακοποιητή τους, αγωνιστ(ρι)ές γιατί επιθυμούν έναν διαφορετικό κόσμο. Κανένας νόμος δεν πρόκειται να καλυτερεύσει τους όρους και τις συνθήκες ζωής. Ρόλος του συντάγματος, της δημοκρατίας, των διαχειριστών του κράτους, του κεφαλαίου είναι να διατηρήσουν το υπάρχον, την ανελευθερία, την ανισότητα, την πατριαρχία.
Στον πυρήνα κάθε κρατικής ιδεολογίας υπάρχει το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Και αυτό όχι τυχαία. Η οικογένεια είναι ένας θεσμός που γαλουχεί την ιεραρχία και την λογική της ιδιοκτησίας, καθώς ο άντρας έχει μια θέση εξουσίας απέναντι στην γυναίκα, ενώ τα παιδιά θεωρούνται επί της ουσίας, ιδιοκτησία των γονιών (σε περιστατικά δημοσίας κακοποίησης παιδιών, κανείς ακούει συχνά ως απάντηση «δεν θα μου πεις εμένα τι να κάνω με το παιδί μου»). Επίσης ως θεσμός, η οικογένεια αναπαράγει τον σεξισμό μέσα από τα έμφυλα καλούπια που μαθαίνει στα μέλη της και τα οποία φυσικοποιούνται (π.χ αγορίστικα και κοριτσίστικα παιχνίδια, σεξουαλική διαπεδαγώγηση κτλ). Καθοριστικό είναι ότι την οικιακή εργασία τις περισσότερες φορές αναλαμβάνει η γυναίκα, ορίζοντας με συγκεκριμένο και έμφυλο τρόπο την κατανομή εργασιών στα πλαίσια της οικογένεια. Σε αρκετές περιπτώσεις επιστρατεύεται η βία τόσο για την εμπέδωση της υπακοής των παιδιών στους γονείς, όσο και της γυναίκας προς τον άντρα, γεγονότα που διαμορφώνουν και κανονικοποιούν την βίαιη επιβολή. Τέλος, προωθεί συχνά την αδιαφορία για την τύχη του διπλανού και ενισχύει τον εγωισμό, τον ατομοκεντρισμό και την ενασχόληση για όσα αφορούν τα μέλη της οικογένειας και μόνο. Όπως έλεγε και η θάτσερ «δεν υπάρχει κοινωνία υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειες τους».
Στο σήμερα αγωνιζόμαστε για να μην δώσουμε σπιθαμή γης στην περισσότερη εκμετάλλευσή μας. Συλλογικοποιούμαστε και βρίσκουμε ανθρώπους να πορευόμαστε μαζί, φροντίζοντας την άμυνα και τη δική μας και των διπλανών μας απέναντι στην πατριαρχία και κάθε εξουσία . Οπλιζόμαστε και επιτιθέμαστε σε οτιδήποτε μας καταπιέζει και θέλει να μας εξουσιάσει.
Αγωνιζόμαστε να αποβάλλουμε τα κατάλοιπα που μας έχει ενσταλάξει αυτός ο κόσμος και στοχεύουμε στην ατομική και συλλογική απελευθέρωση, την κοινωνική και ταξική επανάσταση. Την ίδρυση μιας κοινωνίας όπου τα άτομα θα συνευρίσκονται με αμοιβαία συναίνεση με το τρόπο που τα ίδια το επιθυμούν. Θα ζουν ελεύθερα δίπλα και μαζί με άλλα ελεύθερα άτομα και θα δημιουργούν κοινότητες αλληλοβοήθειας, αλληλεγγύης και ισότητας. Εκεί τα νεότερα μέλη της κοινότητας θα αποτελούν ισότιμα τμήματα αυτής και θα μεγαλώνουν φροντιζόμενα από όλα τα μέλη της και όχι μόνο από τους ανθρώπους <<που τα έφεραν στη ζωή>>. Σε μια συνθήκη, όπου συλλογικά θα συζητιούνται οι ανάγκες που υπάρχουν και ο τρόπος που αυτές θα καλυφθούν, αντιιεραρχικά και χωρίς ειδικούς και γνώστες.
“Συγκρούστηκα με την άρχουσα τάξη και τους νόμους της που τους έχει προστάτες της, για να μπορεί να εκμεταλλεύεται και να κάνει κουμάντο σε όλα, στα πάντα. Ακόμα και στο ίδιο το μυαλό μας, στις σκέψεις μας, τα λόγια μας, τα συναισθήματα μας, τη δουλειά μας, τον τρόπο που μας αρέσει να αγαπάμε ή να κάνουμε έρωτα, ολόκληρη τη ζωή μας.“
Αντίσταση-Αυτοοργάνωση-Αλληλοβοήθεια-Αλληλεγγύη
Ατομική και συλλογική χειραφέτηση μέχρι την καταστροφή κράτους και πατριαρχίας
